Nabeschouwing

We kunnen weer terugkijken op een geweldige reis. Er zaten wat lange(re) rijdagen tussen, maar dat komt vooral omdat we een aantal gebieden met elkaar hebben gecombineerd die nu eenmaal niet naast elkaar liggen. 

Het was wederom weer heel bijzonder om deze reis met z'n vieren te maken. Dit zijn bijzondere herinneringen en we hebben afgelopen jaren weer van dichtbij gezien dat het niet vanzelfsprekend is dat je, zeker op wat hogere leeftijd, nog fit genoeg bent om dit soort intensieve reizen te maken. 

Het zal nu wel echt de laatste keer geweest zijn. Uiteraard vanwege leeftijd maar ook omdat de mooiste parken nu wel bezocht zijn. Dat kunnen wij weten want we gaan niet voor niks elk jaar terug 😄 

De parken waren prachtig en we hebben heel veel wildlife geien. Het weer was niet wat wij, Jurgen en ik, gewend zijn. Maar we hebben maar 1 middag zoveel regen gehad dat we eigenlijk niks konden doen. En als het dan toch moest, dan kwam het op dat moment nog het beste uit, omdat we allemaal niet zo fit waren. En dat terwijl m'n ouders echt nooit verkouden zijn hoor! 😆 Nu misschien maar even deze inside-joke ophelderen: mijn ouders zijn echt waar eigenlijk nooit verkouden. Maar nu dus wel. En prompt werden we een voor een aangestoken door m'n moeder waarmee dit allemaal begon. Dat vond ze natuurlijk heel vervelend, ook al kon ze daar helemaal niks aan doen. Dus elke keer dat het daar over ging, werd er iets gezegd als 'maar we zijn nooit verkouden!'

Maar ook met snotneuzen en zere kelen hebben we enorm genoten.

We hebben in 15 verschillende accommodaties overnacht, 16 als je Brussel ook meetelt. 3 keer in een AirBnB huis, 3 keer in een cabin en verder een mix van hotels en motels. 

We hebben 14 NP/NM/SP bezocht. We zagen veel herten, elk, een orka, zeehonden, (zee)otters, bald eagle, proghorns, bizons, een beer, Bob's, een pika en zowel eekhoorns als vogels in alle soorten en maten. Inclusief de bijzonder zeldzame Amerikaanse Ekster 😂

Kortom: we hebben genoten!

Tot de volgende!

12 en 13 juli: En toen moesten we al weer naar huis

De dag die je wist dat zou komen. Jammer hoor, het zit er al weer op, alhoewel we nog bijna een hele dag hebben want we vliegen pas om 18.35 uur

Om kwart voor 10 zijn we vertrekklaar en gaan we ontbijten. Bij Mo's dinner. Het eten is erg lekker maar de serveerster is niet zo goed in haar werk zeg maar.

Mijn thee duurt bijvoorbeeld zo lang dat je denk dat de theeblaadjes nog geplukt moeten worden. Nou ja, het eten smaakt goed dus dat is een mooie afsluiter van de vakantie.

Reden dat onze laatste overnachting niet in Denver was maar in Colorado Springs is omdat we ten eerste Denver geen leuke stad vinden dus daar hoefden we niet naar toe. En ten tweede ligt Garden of the Gods om de hoek. Dus daar gaan we nu naar toe. Gek dat dit parkje zomaar midden in het stadje ligt. Knaloranje rotsen in vreemde formaties en vormen. 

We stoppen bij de Trading Post maar gaan niet wandelen want het is erg warm en dat zijn we niet gewend dit jaar 😄 

Na het park hebben we nog wel wat tijd over dus tot groot plezier van m'n moeder (m'n vader denkt hier anders over haha) gaan we nog even langs de Castle Outlets. Dat is min of meer onderweg naar het vliegveld. Gelukkig is Jurgen alert want er wordt ineens, zonder zichtbare reden, keihard geremd. Een paar centimeter maken het verschil tussen een kettingbotsing en 'gewoon' doorrijden.

Van schrik (?) wordt er in record tempo nog 't een en ander geshopt. Nieuwe sketchers voor m'n moeder omdat haar witte bepaald niet wit meer zijn, zelfs m'n vader koopt een paar want tjsa, 2e paar 50% off. Jurgen koopt nieuwe Nike sneakers en nog snel een paar shirts bij Calvin Klein. De oplettende lezer weet nu dat ik niets heb gekocht, zelfs geen zonnebril!

Wel hebben wel enigszins haast want we vliegen om 18.35 uur en we willen wel 3 uur van te voren op het vliegveld zijn. Gek genoeg wordt bij ons 7-3 ineens half 3. Dat halen we niet, de aankopen moeten nog in de koffers gepropt worden, al dan niet met achterlaten van oude schoenen (Jurgen) of in iedere koffer 1 schoen (m'n vader).

Vrij ruim op tijd leveren we de auto in, om 14.42 uur volgens het bonnetje. Ach. Mijlstand bij inleveren is 7650. Bij ophalen 3470. Dat is 4171 mijl/6673 kilometer! En dat allemaal met 1 en dezelfde auto. Dat is voor ons een hele prestatie 😅

Met de bus worden we in een paar minuten naar het vliegveld gereden. Het afgeven van de koffers gaat nogal traag. De rij niet perse maar de beamtes hier nemen hun tijd. Ach, die hebben wij ook. We krijgen nog even onze boardingpassen want de app van BA is niet zo handig. Daarna wikkelen we maar gelijk alle verplichtingen af. Waar mijn ouders bij security hun schoenen aan mogen houden want gemiddeld bejaard (75+, alsof mensen van 75+ nooit iets slechts in de zin zouden hebben, maar goed), gaan bij mij natuurlijk alle piepers en bellen weer af en moet ik even wachten op een mevrouw die mij fouilleert. Laat ik het zo zeggen: zij gaat erg grondig te werk, geen enkele lichaamsdeel wordt overgeslagen. Nou ja, allemaal weer herenigd eerst maar eens wat te drinken halen bij de Mac (frappuchino) en een plaatsje zoeken om te wachten tot we mogen boarden. Het dagboek wordt nog maar eens bijgewerkt zodat er straks in het vliegtuig weer plaggiaat gepleegd kan wroden en de korte broeken worden verwisseld voor lange.

Ik vind weinig zo akelig als met blote benen in het vliegtuig zitten. En eigenlijk is het dan al weer zo ongeveer tijd om te boarden. 

We zitten achter elkaar in 2 rijen van 3. De lay-out van dit vliegtuig was 3-3-3 en dan heb je in het midden tenminste geen 'last' van je buren. We vertrekken uiteindelijk een kwartiertje te laat, maar vanwege onze wijziging van Dusseldorf naar Brussel is onze overstap zeg maar vrij ruim.

De vlucht verloopt rustig. De vega curry is aan de hete kant maar wel lekker. De kip ook. Verder is het een nachtvlucht, dus lichten uit en proberen te slapen wat niet lukt. Ik kijk het volledige 1e seizoen van Yellowstone, da's een aanrader!

Keurig op tijd, 10.30 uur lokale tijd, landen we op Londen Heathrow.

Eerst maar even een pitsop waarbij m'n moeder verkeerd loopt en bijna omgekeerd weer door de paspoortcontrole loopt!

Dan door security en ik denk dat ik zonder het te weten een kunstheup heb ofzo, want ook nu gaan weer alle piepers af. Gelukkig hebben ze hier ook een bodyscan en hoef ik alleen even met m'n armen omhoog te staan en mag ik door. Je vraagt je toch af waarom je niet direct door de body scan mag. Maar goed.

We vinden een plek om te brunchen en dat komt mooi uit want we hebben trek! Na een sandwich of salade begint het lange wachten want we vliegen pas om 16.55 uur door. Toch nog steeds beter dan de overstap van 8,5 uur en een heel vroeg vertrek vanuit Dusseldorf wat BA eerst had voorgesteld. Brussel scheelt voor ons ook nog eens 2 x 1,5 uur rijden dus uiteindelijk is dit sneller 😉

Er wordt gedut, toiletten worden bezocht, er worden rondjes gelopen en verder gewoon wachten. Ik snap het systeem van Heathrow op zich wel, pas 45 minuten voor vertrek de gate bekend maken om daar de drukte te beperken, maar dan zou er eigenlijk meer zit capaciteit in de centrale hal in de terminal moeten zijn. Maar goed. 

Om 16.05 wordt de gate bekend gemaakt en kunnen we met de metro naar de B gates. Het boarden begint nu ook al heel snel. 

Dit vliegtuig zit niet vol en Jurgen en ik mogen aan de andere kant van het gangpad zodat zowel m'n ouders als wij 3 stoelen hebben. We krijgen nog op hoge snelheid een flesje water en een zakje zoet of zout uitgedeeld en dan zijn we alweer op het 'continent'. 

Brussel is natuurlijk niet zo'n groot vliegveld en we zijn dan ook al snel weer herenigd met onze koffers. Tsja, die hadden op Londen natuurlijk alle tijd om in het juiste vliegtuig terecht te komen! De parkeergarage is hier op rol afstand van de uitgang, maakt eigenlijk niet uit in welke je staat, dus ook daar zijn we zo. De koffer van m'n vader gaat weer in het midden en dan rijden we naar Zeeland om m'n ouders thuis te brengen. Op zich een stevige omweg maar wel de makkelijkste manier. Rond een uur of half 10 leveren we mijn ouders keurig voor de deur af. Nou ja, binnen natuurlijk want we helpen even met de bagage. We blijven niet lang hangen want iedereen is inmiddels wel moe en wij moeten nog een klein uurtje naar huis. Maar het voordeel is dat als we rond half 11 thuis zijn gewoon lekker gelijk naar bed mogen!

11 juli: Zijn we ineens weer in Nederland

Vandaag hoeven we niet heel ver. Het is alweer de laatste echte verplaatsing van de vakantie.

Wel moeten we voor 10 uur het huisje uit en omdat we ons de 'last' van afwas willen besparen doen we rustig aan, we doen onze taakjes (we hoeven alleen de handdoekwas aan te zetten), nemen nog wat foto's van de hertjes die door de tuin lopen en gaan om kwart voor 10 ontbijten in het dorp. Dag fijn huis!

Ontbijten doen we bij Eggs of Estes. Het smaakt erg goed, ik heb weer eens een gepocheerd ei en dat is echt heerlijk. Daarna tijd om deze mooie omgeving weer achter ons te laten, alhoewel de Peak-to-Peak Highway ook niet echt de A58 is natuurlijk.

Ergens halverwege deze weg ligt Nederland. Stelt als plaatsje niet zo heel veel voor, maar we lopen hier toch even rond voor de verlichte fotos' bij het 'gemeentehuis', de covered bridge en de treinwagons van Buffalo Bill. 

Ik bedenk dat het misschien leuk is om even naar Forrisant Fossil Beds NM te gaan.

Spoiler: dat blijkt niet zo te zijn. Echt zonde van de omweg. Maar goed, dat is nu te laat. Er is ook helemaal geen bereik waardoor we nog een stukje verkeerd rijden maar we pakken al snel de goede route weer op. 

Rond 17.00 uur komen we aan bij ons hotel in Manitou Springs. Alhoewel alles prima geregeld is en de kamer er netjes uitziet, is het er toch een in de categorie 'eigenaardig'. Jurgen en ik gaan lekker even naar het zwembad, daar is het eindelijk weer voor. 

Een uur of 2 later gaan we eten. De Olive Garden om met een authentieke Italiaanse maaltijd (haha!) de vakantie af te sluiten. Het is lekker als altijd maar de zelf samen te stellen pasta vind ik dan toch lekkerder dan de ziti al forno. Heel lief trakteren mijn ouders ons op het eten.

Terug naar het hotel rijden we langs de Walmart voor pringels, water en nog wat klein grut. En dan wordt het toch echt tijd om de koffers in te gaan pakken. Het lijkt goed te komen. Met de koffers. Of onze voeten ooit nog schoon worden weet ik niet, want alhoewel de badkamer bijvoorbeeld echt vlekkeloos schoon is, zijn onze voeten letterlijk zwart geworden van het rondlopen in de kamer. Da's jammer. 

Als de klus is geklaard, de voeten schoon zijn en de sokken van Jurgen maar gewoon zijn weggegooid, zitten we lekker nog even buiten. 

10 juli: Hoge pieken

We worden wakker met een stralend blauwe lucht. Da's even wennen 😉 Uiteindelijk valt het weer deze vakantie best mee, het heeft zelden echt geregend, maar het is zeker niet zoals andere jaren als we deze regio's bezocht hebben. Ook in Badlands, waar de mensen op de boot in Port Angeles ons nog zeiden: je denkt nog vol verlangen terug aan deze temperaturen als je daar met 100F loopt, was het maar een graad of 28. En regende het op een gegeven moment zelfs even! Nou ja, vandaag voorlopig blauwe lucht!

We moeten bijna met een keukentrapje in de bedden klimmen, zo hoog zijn ze, maar het slaapt heerlijk. Eigenlijk is hier in dit huis alles bijzonder goed geregeld. Een week of 2 voor de vakantie was het nog even schrikken omdat de originele boeking ineens werd geannuleerd. Het bleek namelijk dat het huis verkocht was. Gelukkig ging de nieuwe eigenaar ook verhuren, ook tegen dezelfde prijzen, en kon het huis na wat heen-en-weer berichtjes, opnieuw gereserveerd worden.

Met dit weer ontbijten we natuurlijk lekker in het zonnetje. We hebben geen haast want de permits voor RMNP gingen nogal snel dus we mogen pas vanaf 11 uur het park in. Ik was 1,5 uur 'te laat' met kijken, kun je nagaan. 

Iets na 11 uur rijden we bij Beaver Meadows het park binnen, de Trail Ridge Road staat op de planning. De route is natuurlijk weer prachtig. We zien hier en daar wat wildlife, zoals elk, en we stoppen op verschillende uitzichtpunten voor wat foto's.

Helemaal boven lopen we nog een klein stukje (je voelt heel goed dat je hier heel hoog zit) en nemen ruim de tijd om foto's te nemen van de Bob's die hier rondlopen. Bob's is onze naam voor yellow bellied marmottes. Toen wij in 2015 de eerste keer in RMNP waren, stond er een opa aan zijn kleinzoon een marmot aan te wijzen. Hij noemde het best 'Bob'. Sindsdien doen wij dat ook. Is ook een stuk korter dan yellow-bellied-marmotte.

We zien ook een kleiner beestje heel hard heen-en-weer rennen, telkens met kleine beetjes groen in het bekkie. Als duidelijk is hoe het pad van dit beestje loopt, lukt het me om wat goeie foto's te maken en het blijkt dat we te maken hebben met een pika! Het is een beetje een zoekplaatje, ze zijn goed gecamoufleerd, maar zo ongeveer precies in het midden van de foto staat hij/zij erop.

Die zijn eigenlijk nog net iets schattiger dan Bob's! Gaaf hoor, ze zijn helaas tegenwoordig best zeldzaam. Deze beestjes hebben het zwaar met de opwarming van de aarde want ze gedijen juist in koude temperaturen. Vandaar ook dat je ze alleen echt hoog in de bergen ziet.

Uiteindelijk komt de TRR uit in de Kuwanchee valley. Die staat bekend om z'n vele elanden. Da's leuk, maar vandaag zijn ze hier niet. We rijden de weg 2 x op-en-neer, maar zien wel 0 elanden. Wel een grote kudde elk met veel jongen die in de verte langs de bosrand lopen. Ze maken een heel bijzonder geluid en volgens een ouder echtpaar waar we hier even mee staan te praten is dat omdat de vrouwtjes hun jongen roepen.

Als we de vallei wel gezien hebben gaan we de TRR weer over. De lucht trekt nu steeds meer dicht en af en toe hebben we druppels.

Bij Medicine Bow stoppen we nog even omdat je daar soms, diep in het dal, elanden kunt zien. Maar ook hier vandaag geen elanden. Wel een paar elk met indrukwekkende geweien op de bergkam.

Om kwart voor 4 zijn we weer beneden, alhoewel dat in Estes Park relatief is want dat ligt op bijna 2300 meter hoogte. Het is maar wat je het dal noemt! 😃

Voor de zekerheid had ik ook nog een permit geregeld voor Bear Lake, dus we besluiten daar ook nog maar even naar toe te rijden. Jammer genoeg gaat het nogal hard regenen als we bij Bear Lake aankomen, en het ziet er ook niet echt naar uit dat dit op korte termijn minder gaat worden. We draaien maar weer om, zien hier en daar nog wat hertjes, en zijn dan rond 17.00 uur weer in het dorp. Omdat we geen zin hebben om heen en weer te rijden, gaan we voor een vroeg diner. We eten bij Buffalo Grill en het is erg lekker. Vooraf salade buffet (met blue cheese!) en wij nemen een BBQ platter met pulled vlees en brisket, m'n moeder neemt fish and chips en m'n vader iets met vieze gravy die hij gelukkig wel lekker vindt. We rijden terug naar het huis, stoppen nog even bij de Safway voor water, maar de schappen zijn alweer leeg, dus dan halen we maar iets lekkers voor bij de koffie!

9 juli: Country roads, take me home

Een lange rijdag vandaag; we 'moeten' naar Estes Park. Of officieel Drake. Een klein plaatsje net voor Estes Park. 

We hebben geen zin meer om nog afwas te 'maken', dus we ontbijten met een yoghurtje, pakken de auto in, en plannen een ontbijt ergens onderweg. Nog even tanken en zodoende kan ik nog wat foto's maken van de beschilderde bizons die in Custer op elke straathoek staan.

We rijden nogal een stuk door niemandsland. Helemaal niks of niemand, af en toe een verdwaalde boerderij, soms op de 'top' van een heuvel mobiel bereik. 

Kortom: pas bij de (geplande) stop in Scottsbluff hebben we de mogelijkheid om ergens te eten. Het wordt maar gewoon heel makkelijk de McDonalds. Volgens de regels van de Mac is het te laat voor het ontbijt, maar het blijkt dat je ook prima met cheeseburgers en friet kunt brunchen 😄.

Na deze voedzame maaltijd bezoeken we Scotts Bluff NM. Dit was vroeger een ijkpunt voor de reizen met huifkarren naar het onbekende Wilde Westen. Moet je toch niet over nadenken dat je met heel je hebben en houden in zo'n huifkar moe(s)t en niet weten waar je terecht komt.

We laten onze parkenpas zien bij een hele vriendelijke senior citizen die ons nog een en ander vertelt, maar dan wel in een vrij sterk dialect, dus we krijgen niet helemaal mee wat hij nu eigenlijk wil zeggen. We rijden naar boven en lopen daar wat rond op de rots, nemen foto's van het uitzicht alle kanten op en dan rijden we weer verder voor nog maar eens 2,5 uur rijden naar ons 'Darn River House'.

Als we daar aankomen spettert het een beetje, maar het huis is echt geweldig. We installeren ons en eerst maar eens wat drinken en gelijk eens een was in het machine. 

Voor het avondeten rijden we naar Estes Park, dat is ongeveer 5 minuten rijden, want Drake is alleen een verzameling huizen langs de weg. We komen terecht bij Claire's, blijkt dat wij hier in 2015 hebben ontbeten. Het eten smaakt goed: burgers en pasta's. En ik neem er een lekkere cocktail bij dus Jurgen is de Bob.

Na het eten rijden we alvast naar het toegangsbord van Rocky Mountains National Park, hebben we de foto's maar alvast binnen. Daarna nog even langs de Safeway voor wat lekkers, en eieren en bacon voor het ontbijt morgen.

8 juli Bizonder weinig bizons

We ontbijten lekker op het gemak met roerei, bacon en toast op het achterdeck, lekker in het zonnetje!

De Black Hills staan vandaag verder op het programma, eerst de Iron Mountain Road, dan Custer SP en als laatste de Needels Highway zodat we kunnen afsluiten met een wandeling (of gewoon lekker relaxen) bij Sylvan Lake.

Het is prachtig weer en dat geldt ook voor de routes. De 'pigtails' waar de Iron Mountain Road om bekend staat zijn sterke staaltjes van techniek en de route is prachtig. We zien af en toe een hert, maar daar blijft het ook wel bij qua wildelife.

We hadden mijn ouders veel bizons beloofd in Custer SP, maar dat valt vies tegen. Of het komt doordat er veel wegwerkzaamheden zijn en ze uit de buurt van het geluid blijven of dat het een andere reden heeft: we zien er helemaal precies 0. Ook geen hertjes en ezeltjes trouwens. Dat maakt de ervaring toch net even wat minder.

Als laatste is de Needles Highway aan de beurt. Rare rotsformaties hier, maar wel in een prachtig landschap. En het is vrij duidelijk waar deze route zijn naam aan te danken heeft.

We stoppen hier en daar voor een foto en natuurlijk ook bij de Needle en de smalle tunnel en rijden dan verder naar Sylvan Lake.

Het blijkt dat niemand grote zin heeft om hier te wandelen, dus we installeren ons met onze stoeltjes en een 'luch platter' bij de picknicktafel en zitten hier lekker een uurtje te relaxen.

Onderweg terug naar huis doen we nog wat boodschappen en terug bij het huis blijkt het probleem van de badkamer van m'n ouders opgelost, dus zij hebben ook weer warm water. Er worden nog wat haren gewassen, wat tapes opnieuw geplakt en dan kunnen we op weg voor avondeten. Dat doen we bij de lokale brouwerij. Zowel het eten als het lokale bier smaken prima. 

7 juli: Badlands, Black Hills en Bekende mannen

We hoeven vandaag eens niet zo ver, en het is zondag, dus we slapen een beetje uit en gaan buiten de deur ontbijten. En ondanks dat het gewoon een 'standaard' Amerikaans ontbijt is, is het echt het lekkerste ontbijt van de vakantie geweest. Misschien de kruiden van de hashbrowns?

Na het ontbijt naar Badlands. We rijden via de sites van de Minuteman Missles, maar of het nu komt omdat het zondag is of vanwege een andere reden, maar de sites en het VC zijn allemaal dicht. Gelukkig kwamen we er letterlijk langs, dus geen tijd verloren.

Nog voor het VC stoppen we voor de Door-trail. Ik had opgeschreven dat dit een boardwalk trail was maar het was nog leuker omdat je hier 'vrij' door de badlands mocht lopen.

De uitzichten waren hier magnifiek, heel bijzonder hoe al die lagen steeds doorlopen in de losse rotsformaties.

Nadat we een tijdje tussen de rotsen hebben gestruind gaan we naar het VC voor de nodige aankopen en natuurlijk de felbegeerde stempel. Ondanks dat het warm is vallen er, terwijl we rondkijken, toch wat druppels, maar al snel is het weer droog.We rijden verder door het park, af en toe een fotostop, en dan zetten we koers naar Custer en 'ons' huis.

Hoe dichter we bij de Black Hills komen, hoe donkerder de lucht wordt. Het duurt niet heel lang voor we een gigantische bui op ons dak krijgen. Een behoorlijk lange ook en dat rijdt echt niet fijn. Gelukkig klaart het uiteindelijk wel weer op zodat we ons droog kunnen installeren in de ruime en gezellige cottage. 3 slaapkamers, 2 badkamers, deck rondom het huis, grote keuken en woonkamer en hertjes!

We zitten even lekker, ik werk ondertussen het dagboek bij zodat m'n moeder weer plagiaat kan plegen 😉, en daarna gaan we op pad. Eerst wat boodschappen halen en dan naar Keystone voor eten. Het wordt een pizza die heel goed smaakt en daarna rijden we door naar Mount Rushmore voor de avondceremonie. Gelukkig is het inmiddels onbewolkt maar wel koud!

We lopen wat rond, kopen 't een en ander waaronder een ijsje en verdienen weer 5$ doordat m'n vader het parkeerkaartje alvast afrekent en om een of andere rare reden is parkeren goedkoper als je senior bent.

Daarna gaan we alvast in het amfitheater zitten zodat we een goed plekje hebben en om 21.00 uur begint dan toch eindelijk de ceremonie. Eerst een ranger praatje, dan een film, America the Beautiful en het volkslied. En ondanks dat het aan elkaar hangt van patriottisme, is het toch (weer) indrukwekkend. Alhoewel ze wat ons betreft deze versie van van America the Beautful bij het vuilnis mogen zetten. We wachten het bedanken van de veteranen niet af en lopen alvast naar de auto om de ergste drukte voor te zijn. In het pikkedonker rijden we weer naar huis. We zien een paar keer herten staan maar gelukkig steekt er geen over.