De nachtrust was matig. Het was warm op de kamer en midden in de nacht gaat er nog een autoalarm af. Als de wekker gaat snel douchen in iets wat er uit ziet als een inbouwkast, maar een prima douche is met een goede straal. Eerlijk gezegd had ik dat niet verwacht.
Net na 8 uur staan we is de auto weer ingeladen en rijden we 8 hele minuten naar het vliegveld om daar te parkeren in de Reservation Zone. Voor ons was dit de goedkoopste en meest praktische manier om zowel hier te overnachten als te parkeren. We vonden het niet echt een optie om op donderdagmorgen rond 08.00 uur in Brussel op het vliegveld te zijn.
Daarnaast hebben we nu geen shuttlebus nodig en het parkeren op Zaventem is echt ideaal en welke optie op de luchthaven je ook kiest je staat altijd binnen 3 minuten lopen in de vertrekhal.
We moeten nog even wachten voor we de koffers kunnen afgeven maar als dat gebeurd is kunnen we gelijk door naar security. Moet ik al een jaar lang elke maand naar de A gates voor m'n werk, nu staan de B gates op de planning dus eerst door de paspoortcontrole.
Daarna mooi tijd voor een klein ontbijt met foccacia's. Nog even een pitstop en dan is het al tijd om te boarden.
De volle vlucht blijkt toch niet zo vol te zitten dus waar Jurgen en m'n ouders op 1 rij zitten, zit er wel een stoel tussen m'n buurman en mij. Iets te laat taxiën we naar de landingsbaan. Maakt ons niet uit, de overstap is ruim genoeg.
De vlucht van Brussel naar Londen is voorbij voor we het weten en op Londen staat 'Connections' duidelijk aangegeven. Alweer gaan we door security. En natuurlijk moet ik nogmaals door een poortje, nu zonder schoenen'. Ik word goed bevonden en mag door.
Eerst maar eens een lunch. We eten bij La Giraffe met een vrij bijzondere kaart maar toch voor ieder wat wils.
De vlucht naar Seattle staat gepland voor 16.00 uur en volgens het systeem hier op Heathrow krijgen we zo'n anderhalf uur van te voren te horen naar welke gate we moeten. Dat blijkt C64. De centrale hal is in A, dus we nemen de 'metro' die ons op hoge snelheid 2 haltes verder brengt.
Het boarden gaat snel. We hebben 2 x twin seats geboekt, dus lekker niemand meer naast ons en ruimte tussen de stoel en het raam voor je 'zooi'. Wel helemaal achterin het vliegtuig dus we zullen zeker niet als eerste bij Homeland Security zijn, maar dat zat er wegens de hielspoor van m'n moeder toch al niet in.
De verzorging is wat rommelig; het lijkt of er een beetje geïmproviseerd wordt met wie welke rij bedient. Kort na opstijgen krijgen we water en een zakje hele lekkere Pringels. Ik neem een foto van het zakje en zoek de hele vakantie naar deze verpakking in de supermarkt. Spoiler alert: ik vind ze niet 😕
Het eten laat even op zich wachten maar smaakt goed. Voor het eerst geen 'chicken or pasta', maar 'chicken or vegetarian curry'. Behalve de rare salade smaakt het lekker, met een speciale vermelding voor het heerlijke toetje.
Daarna komt er een hele tijd niks, wel drinken. Op zeker moment worden er zakjes zoet of zout uitgedeeld. Ik pak willekeurig (Jurgen slaapt) en heb een zakje zoute popcorn en een zakje met digestive koekjes. Nogal matig dus.
Met nog zo'n 2 uur te gaan krijgen we nog een (ietwat klef) pizzabroodje en dat doet ons vol weemoed terugdenken aan de heerlijke picknick uit 2015 en 2017.
Keurig op tijd, 16.20 uur, landen we dan eindelijk op SeaTac. Vanuit het vliegtuig zagen we Mount Rainier al want het weer is helder en dat betekent hier in de zomer lekker weer. We lopen op het gemak het vliegtuig uit en dan op naar de koffers. Naar de koffers? Ja, dat is veranderd. Je kunt je tegenwoordig via een app aanmelden voor MPC, Mobile Pasport Control. Een paar vragen beantwoorden, foto's uploaden van iedereen in het reisgezelschap en met koffers en al in een bijzonder korte rij. Sterker nog: we zijn de enigen in deze rij.
Eigenlijk wilden we een stempel vragen, maar de meneer van HLS was nogal streng dus dat laten we maar achterwege. Hij vraagt zelfs naar het beroep van m'n ouders. Nu zijn die nog hartstikke vitaal, maar eerlijk is eerlijk: ze zijn ook 77 en 76. Dus pensioen is het enige logische antwoord 😆
De autoverhuurders zitten hier allemaal bij elkaar op het vliegveld, dus we lopen naar Avis. Er staan niet heel veel mensen voor ons in de rij maar toch mag het even duren voor we aan de beurt zijn. Komt (volgens ons) wegens het vrij wonderlijke systeem waarmee Avis z'n wagenpark beheert. In plaats van in een systeem te kijken wordt er steeds in een walkie-talkie contact gezocht met de garage. Dat moet makkelijker kunnen zou je denken. Eenmaal aan de balie hoeven we niet lang te wachten en krijgen we een Ford Expedition aangewezen (jeej!) die op plaats K26 op ons staat te wachten.
Terwijl wij in de rij staan, de koffers worden door m'n ouders bewaakt, werd er een stel bij de balie teruggestuurd. We kregen niet helemaal mee hoe en wat maar zagen wel dat ze wat stampij maken. Terwijl wij weglopen naar de garage worden ze toch nog geholpen. Afijn, bij de auto gooien we de spullen er in (plek zat tenslotte) en net daarna komt datzelfde stel aanlopen en vraagt of wij ook K26 hebben gekregen. Ja dus, en wij zijn al geïnstalleerd dus toedeloe! Bij de exit booth blijkt inderdaad (ook?) die andere naam er op te staan maar dat wordt snel gewijzigd dus off we go! Dat is dus al de tweede keer dat Avis 'onze' auto aan een ander toewijst!
De navigatie gaat op de Safeway en na een snel rondje water en fruit gaan we door naar het hotel. Daar zijn we rond 20.00 uur. We checken in in twee hele mooie kamers, eerder suites eigenlijk, en als we geïnstalleerd zijn gaan we eten. Op 50 meter zit een pizzeria en aangezien we ontzettend geen zin meer hebben om nog auto te rijden is dat helemaal prima. We vinden allemaal iets lekkers van de kaart maar ondanks de toch wel redelijke trek eet alleen m'n vader z'n bord leeg. Het is 21.45 uur als we weer op de kamer zijn. Dat hebben we keurig gerekt. Een snelle douche, het dagelijkse Tikkie naar de ouders en dan SLAPEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten