Geheel volgens de voorspellingen begint de dag om 07.00 uur zonnig. Ik drink m'n thee lekker in alle rust buiten, maar het wildlife laat zich niet zien.
Een uurtje later is het, ook geheel volgens de voorspellingen, dicht getrokken en spettert het met af en toe een bui.
Onze permit is geldig tussen 09.00 en 11.00 uur maar met dit weer gaan we ons niet haasten. Eerst lekker ontbijten. met een gekookt eitje en toast.
Net voor half 11 zijn we vertrekklaar en niet veel later staan we bij het poortje. Het ziet nog heel erg donker en bewolkt, maar voorlopig is het droog.
We rijden nu naar Longmire. Eerst weer even de stempels scoren in het VC en dan lopen we de Trail of the Shadows door het oudste bos gedeelte van het park. We treffen daar een NL echtpaar wat even op een bankje zit te genieten. Zij zijn bijna aan het einde van hun reis en we kletsen even. Ze vertellen dat ze ook naar Crater Lake zijn gegaan en daar enorm van onder de indruk waren. Dat herkennen we!
Als we weer terug zijn bij het rangerstation vraag ik aan de ranger ter plaatse of er misschien nog moderate wandelingen zijn die we ook zouden kunnen doen als we echt alleen maar easy wandelingen willen doen. Ze adviseert de wandeling naar Carter Falls. Daar zit wel wat hoogteverschil in maar niet zoveel en het is echt heel goed te doen.
Nou.... de mevrouw moet misschien nog eens zelf alle wandelingen doen, want de trail naar de Carter Falls is echt niet easy. Het eerste stuk is normaliter prima te doen, maar wat minder met hielspoor. Maar dat kon zij niet weten. Wel een leuk stuk trouwens, want je moet hier een grote rivierbedding oversteken en uiteindelijk over een grote boomstam een vrij woest stromende rivier oversteken om op de berghelling te komen.
Daar blijkt dit pad echt alleen maar te stijgen en dan ook nog met heel erg veel boomstronken op en over het pad. Twee factoren die mijn moeder momenteel niet zo waardeert. Op zeker moment besluiten ze dan ook om niet verder te gaan. Jurgen en ik lopen nog wel door, en we hebben behoorlijk doorgelopen, maar wij moeten nog een ruim half uur omhoog lopen. De waterval is wel mooi en heel krachtig.
Blijkbaar vinden meer menen het tegenvallen want op de terugweg krijgen we zeer regelmatig de vraag of het nog ver is!
Gelukkig hadden de ouders de terugweg al op het gemakje aangevangen, dus na een tijdje halen we ze weer bij en lopen we het laatste stuk met z'n vieren naar beneden.
Nu hebben we het met het wandelen wel weer gehad, en bovendien begint ook 'n vader langzaamaan te snotteren (hoesten in zijn geval). Maar ze zijn echt nooit verkouden!
We rijden gewoon lekker terug naar het huis. In de supermarkt halen we nog even hoestdrank en een ijsje en dat eten we binnen op de bank op want er is inmiddels een kil windje opgestoken. Toch was het vandaag veel beter dan voorspeld, want het is bijna helemaal droog gebleven en Jurgen en ik liepen zelfs in onze korte broek.
Als het tijd wordt om te eten rijden we weer naar het dorp. We eten in de bar/saloon en ook dat is weer een hele ervaring zeg maar. Alle typetjes uit zo'n dorp komen hier voorbij.
Het eten is lekker maar de friet heeft een bijzondere vermelding want die is erg zout.
We rijden terug naar het huis en het voordeel is dat je in zo'n huis ook eens lekker in de bank kan ploffen met je boek. Dat doen we dus ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten